ابرهای عمومی، خصوصی و ترکیبی: تفاوت چیست؟

وقتی بیشتر مردم از رایانش ابری صحبت می کنند، منظورشان ابرعمومی است. یک ابر عمومی زمانی تشکیل می شود که یک ارائه دهنده ی شخصی مانند آمازون، گوگل یا یک شرکت کوچکتر(فضای ابری ایرانی نودیسک)، منابع محاسباتی مانند قدرت پردازش، حافظه یا ذخیره سازی را به صورت عمومی از طریق اینترنت در دسترس قرار دهد. در یک محیط ابری عمومی، کاربر هیچ هزینه‌ای برای پهنای باند یا سخت‌افزار پرداخت نمی‌کند و راه‌اندازی آن معمولاً سریع و آسان است. اگرچه کاربر این هزینه ها را پرداخت نمی کند، اما معمولاً برای منابعی که استفاده می کند هزینه می پردازد. به این فکر کنید که فقط برای مقدار برقی که استفاده می کنید یا تعداد دقایقی که در ماه از تلفن همراه خود استفاده می کنید پرداخت کنید. برخی از ارائه دهندگان نیز هزینه اشتراک را دریافت می کنند. اگر به منابع بیشتری نیاز دارید، ابر می‌تواند فوراً آنها را فراهم کند. نیازی به نصب سخت افزار یا نرم افزار اضافی نیست.

ابرهای عمومی معمولاً بر روی نرم افزار منبع باز اجرا می شوند تا جابجایی چنین حجم وسیعی از داده ها را تسهیل کنند. با این حال، از آنجایی که تعداد فزاینده‌ای از شرکت‌های نرم‌افزاری مانند مایکروسافت و اوراکل برای ورود به عرصه رایانش ابری تلاش کرده‌اند، شروع به ارائه زیرساخت‌های ابری با استفاده از نرم‌افزار اختصاصی کرده‌اند.

از ابتدای پیدایش، آسیب پذیری اصلی ابر عمومی امنیت بوده است. هنگامی که داده های شما وارد فضای ابری می شود، می تواند در ده ها، صدها یا حتی هزاران سیستم گردش کند. این واقعاً برای هر کسی که برنامه‌هایی را اجرا می‌کند که شامل داده‌های بسیار ایمن مانند اطلاعات مالی یا اطلاعات سازمانی است، ترسناک است. و این، بیش از هر چیز دیگری، همان چیزی است که انواع دیگر رایانش ابری را که امروزه مورد استفاده قرار می‌گیرند، به همراه داشته است.